I kvisleis retning legg porsgrunn?
eg må kable, kable sei eg.
Eg hair ein torpedo i røyret, den vakar som ei murene i den slibrege hola si.
Eg må så jævleg kable.
Nokon der ute skjønner kanskje ikkje kva det vil seie å kable.
Kabling er kunst. Kunst som det helst bør plystras til.
Kvar gong eg kablar legg eg fyst litt papyrus i skola, for å få sjå resultatet best mogeleg presentert, selvfølgeleg.
Så sitt eg der da, på skola.
Plystrar lystige tonar, med et slibrig glis om kjeften.
Eg ventar. Ventar i kanskje eit kvarter før krampane tar til. Sammentrekningane kilar og rykkjar i heile legemet.
Så opnar det seg.
-Åpenbaringane kjem.
Slekt tullar man ikkje med.
Eg slit og knyt meg i raske intervallar, eg har somregel ingen vitnar, men det skjer, tru meg.
Når eg e ferdig etter en drøy halvtime med closetal kjærleik e det over.
Plystringa tar for alvor til og eg slepar kroppen min opp av ramma med salege tankar, studerar resultatet, somregel ein son eller kanskje tvillingar.
så tørkar eg rauvholet med litt meir papyrus som eg legg fint på toppen for å krona det heile.
saleg.