Eg er draumens far.
Ja, eg er faktsik ein drivande god symjar med. Eg er, som nokon kallar det; som fisken i vatnet. Eg har ikkje gjellar.
-Noko eg ikkje sett særleg stor pris på.
Tenkje seg til å kunne symje under vatnet i fleire timar utan å trengje luft. Det er ein av mine mest intense draumar.
Eg blir ikkje akkurat deprimert, men eg likar det heller ikkje. Eg masturberar da heller ikkje med tanken på det.
Skal eg fyst ta fram han otvald for litt individuell kjærleik blir det med en kjekk kar som foreksempel han dansaren, eller han lygaren flimrande over fantasiens lærrete. Eg likar dykkar karar! Dere er driv-dundrande dyktige! Ikkje for å verkje homoseksual-erotisk. Eg er ikkje det. Moglegens litt, men ikkje så mykje.